Noorderlicht fotograferen bij Arctische temperaturen

-35 graden, Muonio, Fins Lapland. Het is zo gruwelijk koud dat mijn neusharen al bevriezen als ik één stap buiten zet. Zes lagen kleding heb ik aan, waaronder een winterjas en een donsgevoerd skipak. Hopelijk is dat genoeg. Mijn bovenlijf is voorlopig nog redelijk warm, maar na enkele minuten in de kille nacht begin ik me over mijn tenen, vingers en ogen enigszins zorgen te maken.
In eerste instantie dacht ik er goed aan te doen om mijn huid op deze gevoelige plekken in te smeren met Vaseline of andere crème. Dit wordt hier echter afgeraden, omdat er water in zit en je daardoor juist sneller bevriest. De beste bescherming is je huid zoveel mogelijk te bedekken met extra handschoenen, sokken en een sjaal of buf. Ondanks de kou blijf ik toch buiten, want zo vaak gebeurt het niet dat ik de kans heb om 200 km boven de poolcirkel het noorderlicht te fotograferen. En dat mysterieuze verschijnsel is vandaag fantastisch. Banen van licht dansen in slow motion voor de sterren langs. Niet zo helder als vaak op foto’s te zien is, maar hoe meer mijn ogen aan het donker wennen, hoe indrukwekkender het wordt.

Techniek

Hoe mijn camera reageert op deze extreme kou weet ik niet. Ik heb nooit eerder bij -35 graden gefotografeerd, maar vooralsnog werkt mijn Canon 5D mark II met 16-35mm f 2.8L lens perfect. Ik heb geen extra bescherming voor camera en lens. Wel gebruik ik een gesealde Hähnel accu die beter bestand is tegen extreme omstandigheden en goed blijft presteren.
De accu van mijn iphone trekt wel heel snel leeg. Na een minuut of 10 werkt m’n telefoon niet meer. Noorderlicht apps, sterrenhemel apps, hoe laat komt de maan het noorderlicht verstoren apps of weet ik wat voor apps zijn dan niet meer te gebruiken. Ook als je je telefoon gebruikt als afstandsbediening kan dat problemen geven. Een ander technisch probleem is dat bij deze temperaturen kabels bevriezen. De kabel van mijn koptelefoon is eerder deze week gewoon afgebroken en m’n draadontspanner begint ook stijf te worden. Ik moet dus voorzichtig opereren.

Fotograferen

Het noorderlicht begint steeds feller te worden en slingert traag door de atmosfeer. Op een besneeuwde ijslaag van een meter dik zet ik mijn statief neer en kijk door de zoeker naar de hemel. Boven enkele vakantiehuisjes van Harriniva is het licht het meest helder.

Ik kies ISO 1600 vanwege de hoge lichtgevoeligheid, f /2.8 om zoveel mogelijk licht toe te laten tot de sensor en een sluitertijd van maximaal 30 seconden om de sterren nog als lichtpuntjes weer te geven. Ik stel scherp op oneindig, wat in dit geval betekent dat ik op het voorste huisje mik. Ver genoeg om de oneindigheid te bereiken. Vervolgens is het een halve minuut de adem inhouden en wachten.

Resultaat

Als de foto op mijn LCD-schermpje verschijnt, spring ik bijna een gat in het ijs! Wat een fantastisch licht! Was mijn oog maar een sensor, dan had ik geen camera nodig om de werkelijkheid zo te kunnen zien! Of is dat de omgekeerde wereld? Wanneer ik me omdraai, zie ik dat het noorderlicht als het ware oprijst vanuit het besneeuwde bos. Alsof de trollen een disco party geven. Dat mijn vingers van mijn handen vriezen, dat ik mijn tenen niet meer voel en dat de ijspegels aan mijn wimpers hangen ben ik even vergeten. Het noorderlicht is magie!